بررسی نقش عوامل فردی بر رضایت از زندگی در پرستاران شاغل در ‏

مقدمه: رضایت از زندگی هدف برتر زندگی افراد بشر است که زمینه ای مناسب و مطمئن برای پیشرفت و دستیابی به مراتب بالاتر فراهم ‏می کند، به بیانی دیگر رضایت از زندگی عامل شکوفایی و موفقیت افراد است. مطالعات متعدد نشان داده اند که عوامل مختلفی از جمله ‏عوامل فردی می توانند بر رضایت از زندگی افراد تاثیر بگذارند. با توجه به نقش پرستاران به عنوان عضو کلیدی تیم ارائه دهنده خدمات ‏بهداشتی شناخت عوامل موثر بر رضایت مندی آنان می تواند تاثیر مستقیمی بر کیفیت خدمات بهداشتی و همچنین سلامت جامعه ‏داشته باشد. ‏ هدف: این مطالعه با هدف تعیین نقش عوامل فردی بر رضایت از زندگی در پرستاران انجام گرفت.‏ روش کار: در این مطالعه توصیفی همبستگی، 309 پرستار شاغل در هشت مرکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گیلان ‏به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب گردیدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه ای دو قسمتی شامل پرسشنامه رضایت از ‏زندگی و پرسشنامه اطلاعات فردی جمع آوری گردید. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزارآماریspss‏ و آزمون های آمار ‏توصیفی و استنباطی(رگرسیون چندگانه، اسپیرمن، من ویتنی یو و کروسیکال والیس) مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند.‏ نتایج: یافته ها بیانگر آن است که اکثر واحدهای مورد پژوهش(6/79%) رضایت از زندگی دارند و بین رضایت از زندگی با جنس(01/0>‏p‏) و ‏متوسط درآمد ماهیانه فرد(008/0>‏p‏) ارتباط آماری معنی دار وجود دارد، در صورتیکه بین رضایت از زندگی با سایر عوامل فردی(سن، ‏میزان تحصیلات، نوع استخدام، سمت، سابقه کاری، بخش محل خدمت، سابقه کار در بخش فعلی و شیفت کاری) ارتباط آماری معنی دار ‏مشاهده نشد. ‏ نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه که اهمیت نسبی عوامل فردی(جنس و متوسط درآمد ماهانه) را بر رضایت از زندگی ‏پرستاران نشان می دهد، به نظر می رسد بکارگیری یک برنامه جامع برای بهبود میزان درآمد می تواند رضایت از زندگی پرستاران را ‏ارتقاء دهد.‏